کد مطلب:90328 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:124
واژه ها تخویف: ترسانیدن و بیم دادن و جمع آن: تخویفات است. اصغاء: گوش دادن، گوش كردن، شنیدن. مسمع: گوش، سوراخ گوش، شنودن و شنوائی است. زفیر: بیرون آمدن هوا از ریه، دم برآوردن، مقابل شهیق. شهیق: نفس كشیدن، داخل شدن هوا در ریتین، نعره زدن و چشم زخم است. [صفحه 218] اصل: ریشه، بیخ و بن، بنیاد، تبار، نژاد، گوهر، جمع، اصول است. اذن: گوش، مرد سخن شنو، خوش باور، شنوا، خوش شنوایی و جمع آذان است. ترجمه: یعنی زمانی كه به آیه ای بگذرند و در آن تخویف و بیم دادن كه نشانه ی قهر و غضب الهی است، وجود داشته باشد، گوشهای دلهایشان را، به شنیدن مشغول و با تمام میل، به جانب آن معطوف نموده، گمان می برند كه زفیر و شهیق و صدای هولناك دوزخ و شعله های زیر و بم دار آن، در بیخ گوششان وجود دارد. شرح: این جمله به موازات عبارت گذشته كه در رجا بود، از مقام خوف الهی، سخن می گوید و گویای این است كه پرواپیشگان به همان اندازه كه به رحمت و فضل الهی، امیدوارند در همان حد نیز، از قهر و غضب خداوند خائفند. در روایات، از اهمیت این توازن، سخنها گفته اند. از جمله ی آن روایات، حدیث ذیل می باشد:
«و اذا مروا بایه فیها تخویف، اصغوا الیها مسامع قلوبهم و ظنوا ان زفیر جهنم و شهیقها فی اصول آذانهم»
صفحه 218.